O GECE   Kâinat uykudaydı, önce lambalar söndü. Çığlıklar dağı taşı yarıyordu o gece. Sonra bütün sokaklar, mahşer yerine döndü. Tüm gözler yıldızları arıyordu o gece.     Gökyüzünde toz duman, yerde öyle bir an ki, Enkaz her yaştan insan doğuruyordu sanki. Betonun lütfettiği boşluk dahi inan ki, Her yaraya bir umut sarıyordu o gece.     Yaşamak için anne taş koymuş yarasına. Babanın ak düşmüştü gözünün karasına. Çaresizce uzanıp enkazın arasına. Yavrusunun saçını tarıyordu o gece.     Sokaklara devrilmiş mavi, pembe duvarlar. Duvarların altında inleyen hatıralar. İzleri silen yağmur, çizgileri örten kar. Hepsini birbirine karıyordu o gece.     Yıkılmıştı binalar kinini kusa kusa. Ne şans işe yaradı ne fırsat verdi usa. Zaman ilerledikçe insanlar susa susa, Dönülmeyecek yere varıyordu o gece.     Yumruklar çaresizce duvarlara vurdukça, Sesler kesilip kalpler birer birer durdukça, Azrail saatini ayrılığa kurdukça, Yeni yeni acılar türüyordu o gece.     Eşikte kalmış ayak, kapıya sıkışmış kol. Uykudayken kapandı, komşudan komşuya yol. Bir mahşeri zaman ki o an, kim olursan ol. Herkes kendi kendini sürüyordu o gece.     Birbirine karışmış zamanlar ve mekânlar. Aynı acıya matuf minareler ve çanlar. Geçmiş, gelecek, bu gün; var olan bütün anlar. Hep birden aynı yöne yürüyordu o gece.     Bakmak ne pahalıydı, ne kıymetliydi nefes. Ne kadar değerliydi yaşama dair o ses. Tüm çareleri mahkûm eden çelikten kafes, İçerisinde kalbim çürüyordu o gece.     Her dirinin peşinde, her ölünün başında, Çaresiz insanların ekmeğinde aşında, Hatta kefen bezinde, hatta mezar taşında, Leş yiyici çakallar ürüyordu o gece.   Aydın YÜKSEL-ANKARA 05.03.2023 - Pazar 02:56