Her anne-baba şüphesiz çocuğu için en doğru olanı ister. Onun en iyi şartlarda gelişmesi ve büyümesi için elinden gelenin en iyisini yapmak için çabalar. 

Peki bu iyi ve doğru kavramları nasıl belirleniyor? 

Ebeveynler çocuklarını büyütürken geçmişe dönerek keşke dememek için, çocuklarında görmek istedikleri şeyleri öncelikle kendileri yapıyor olmalı. Her ebeveyn çocuğunun mutlu bir birey olmasını ister. Bunun için kendimizi neşelendirmekle başlayabiliriz. Çocuğumuzla şakalaşmamız, komik taklitler yapmamız onun stres seviyesini düşürecek, yaratıcı düşünmesine ve sosyal hayatında başarılı olmasına zemin hazırlayacaktır. Hayatta ne zaman karşımıza neyin çıkacağını bilemiyoruz, fakat çocuğumuzun yanında olumlu kalabilmek onlarda ortaya çıkabilecek saldırgan davranışları azaltmak adına önemlidir. Çocuğumuzun öz şefkat duygusunu geliştirmek, onun hayat becerisini arttırıyor ve hayatta karşılaştığı engellerde kendini severek yola devam etmesini sağlıyor. Bunu sağlamak için farkındalıklarını arttırmalı ve duygularını özgür bırakabilmesini desteklediğinizi belli etmeliyiz. 

Çocuğumuz bize ait bir nesne değildir. 

Kendi hayatını yaşarken çocuğumuza sürekli olarak müdahalelerde bulunmamız kendine güvensizlik sorunu yaşamasına neden olur. Yeni deneyimlere açık olmasına ve kendi başına kararlar vermesine engel olmuş oluruz. Aile içinde yaşadığımız ilişki, çocuğumuzun kendi hayatındaki ilişkilerine şablondur. Bu nedenle ev içinde, kendi sosyal yaşamımızda, iletişime geçtiğimiz bireylerle olan çatışmaları çocuğumuza olumsuz bir şekilde yansıtmamalıyız. Sürekli gerginlik yaşanan evdeki çocuk uyku problemiyle başlayarak birçok sorun yaşayacaktır. Bu yüzden evliliğimize ve kendi ilişkilerimize de çocuğunuz için emek harcamalıyız. Çocuğumuzun bize karşı olan asilikleri olarak tanımlayabileceğimiz davranışları aslında dünyasında kendine yer arayışını ve otorite kurmaya çalışıyor oluşunu gösterir. Bu davranışlarını ileri bir seviyeye ulaşmadığı sürece hoş karşılamalı ve ihtiyacı olduğunda yanında olduğumuzu hissettirerek desteklemeliyiz. 

Biz mükemmel değiliz, çocuğumuz da mükemmel olmayacak. Bu nedenle olabileceğimizin en iyisiyle birbirimizi kabullenmemiz ve sevmemiz her şeyin daha güzel olmasını sağlayacaktır. Çocuğumuzun bizden en başından beri istediği temel şeyler sevgi ve güvendir, bunları doğru şekilde ona aktardığımızda aramızdaki ilişki zamanla mükemmele en yakın haline kavuşacaktır. Çocuklarımız dünyaya gözlerini açtığından itibaren ona sonsuz sevgimizi vermeli, her zaman güvenebileceği ebeveynler olmakla ilgilenmeliyiz. Bu güven ortamını da en iyi çocuğumuzu tanıyıp, onun kişiliğine uygun davranarak sağlayabiliriz.