LAF OLSUN, HALK ALIŞ VERİŞTE GÖRSÜN

Kıssalar, fıkralar, hikayeler çok şey anlatır lakin bunlar arifler, anlayanlar hassas insanlar içindir. Yoksa kaba saba insanlar ne kıssadan hisse, ne de fıkradan bir anlam çıkaramaz. Hikaye ve masal deyip geçer. Atalarımız “Anlayana sivri sinek saz, anlamayana davul zurna bile az” demişler.

Bir gün adamın biri bir kahveye  gitmiş, kahvede de kimse  yokmuş. Masanın birinde oturan bir kişi varmış o da onun yanına selam verip oturmuş.

Uzun zaman hiç sessizce oturmuşlar. Hiç kimse konuşmuyor.  Tabi bu böyle olmaz sonradan gelen öncekine, ağa demiş, hani senin iyi bir at vardı, geçen sene ölmüştü ya, evet vardı ölmüştü demiş adam. Ya hu arkadaş merak ediyorum da o senin at ne yapıyor şimdi demiş.

Adam be herif ölen at ne yapabilir ki demiş. Ya hu bende biliyorum bir şey yapamaz  da  işte laf muhabbet olsun ağa demiş .

Hani fıkra deyince aklımıza hemen NASRETTİN HOCA gelir değil mi? Hoca rahmetli uzun süredir sabah evden çıkıyor, akşam geç saatlere kadar eve gelmiyor, eve geldiğinde de bir yorgunluk, bir telaş, büyük bir iş yapıyormuş edasıyla bir afra tafra değme gitsin.

Ama ortada da görünür dişe damağa dokunur bir gelişme bir değişiklik yok. Her şey eski seyrinde gidiyor. Hoca’nın hanımı  merak dip soruyor; Ne oluyor hoca? Bu halin ne senin.  Gündüzleri eve gelmiyorsun, eve gelince de afra tafrandan geçilmiyor diyor.

Hoca; Duymadın mı hatun ben artık tüccar oldum, yumurta alıp satıyorum. Hanımı, kaça alıp kaça satıyorsun? Hoca, dokuza alıyorum dokuza satıyorum. Hanım yahu hoca bu nasıl ticaret kazancı yok, yorgunluğu çok, sıkıntısı da bana deyince, Hoca, hanım bizim ticaret kazanç için değil halk alış verişte görsün yeter canım sende demiş.